خاطرات کوتاه از شهید مهرداد راسخ عزم
مادر شهید : فرزندم عاشق شهید و شهادت بود. خیلی تلاش می کرد که به جبهه برود و می گفت: این اسلام احتیاج به خون من دارد. مادرم! اگر من در خانه باشم و شما نگذارید و دیگران نگذارند فرزندان شان به جبهه بروند، پس اسلام را چه کسی تقویت کند و چه کسی برای اسلام خون بدهد تا درخت اسلام پایدار بماند.
موقعی که هنوز شهید نشده بود، دو ، سه سال مانده بود که روزه به او واجب شود وقتی ما سحر بیدار می شدیم او هم بلند می شد و اصلاً هیچ روزی را روزه نخورد و همه ی روزه ها را گرفت و نمازش را خواند. چیزی هم که می دانست حرام است انجام نمی داد.
فرزندم بسیار مهربان بود اگر در خیابان کسی را می دید که باری به دست دارد کمکش می کرد وقتی به منزل می آمد به او می گفتم پس چرا دیر کردی ؟ کجا بودی ؟ می گفت: یک خانم از خیابان گذر می کرد و بار دستش سنگین بود و من بار دست او را گرفتم و تا خانه اش بردم تا آنجا که می توانست به همه کمک می کرد. چه دوست چه فامیل و یا آشنا فرقی نمی کرد هر اندازه کاری از دستش بر می آمد کوتاهی نمی کرد .